Jak myśleć mniej

Posted on by Kuba Sosnowski

Większość ludzi jest lewopółkulowcami, czyli posługuje się częściej lewą półkulą mózgu.  Ta część naszego wewnętrznego komputera odpowiedzialna jest za mowę, zdolności matematyczne i logiczne myślenie, liczenie, szeregowanie. Świat jest stworzony pod lewopółkulowców – ułożone testy w szkole, zorganizowana praca, czy też sposób funkcjonowania społeczeństwa.

Pojawia się jednak problem. W świetnie zorganizowanej grupie ludzi pojawiają się jednostki, które nie potrafią przystosować się do określonych reguł. Dziwacy, którzy na odwrót rozwiązują zadania, wypowiadają treści, jakby wyjęte z tomiku poezji, maniakalnie oddani jakiemuś hobby, czy też zwracający uwagę swoim zachowaniem. To prawopółkulowcy, czyli ludzie wykorzystujący w większości prawą, odpowiedzialną za kreatywność półkulę.

O tych ostatnich jest Jak mniej myśleć. Właściwie publikacja Christel Petitcollin kierowana jest właśnie do nich, osób, które nie tylko mają w głowie setki myśli i wszystko analizują, ale też nie są rozumiani przez otoczenie.

Jak mniej myśleć? – poznaj odpowiedź

Bycie nadwrażliwcem jest sporym kłopotem. Nadwydajność mentalna powoduje, że każdą sytuację analizuje się na różne sposoby. Odbija się to na zdrowiu i życiu osobistym. Kłopoty ze snem, ciągłe poczucie „przegrzanego mózgu”, czy też otrzymanie od otoczenia łatki „innego niż reszta”, to tylko czubek góry lodowej problemów, z którą borykają się takie osoby.

Książka Christel Petitcollin ma za zadanie im pomóc.

Publikacja Jak myśleć mniej podzielona jest na trzy części. W pierwszej autorka opowiada o nadwrażliwości i wzmożonej aktywności umysłu, w drugiej o idealizmie oraz autentycznym niedostosowaniu do większości ludzi, a w trzeciej daje wskazówki jak myśleć mniej. Szukający porad na uporanie się z nadmiarem myśli nie mogą rozpoczynać publikacji od ostatniej partii książki. Bowiem dwie pierwsze są niezbędne do zrozumienia tego, o czym Christel Petitcollin pisze  w najważniejszej części.

Jak mniej myśleć – do kogo skierowana jest książka plus ocena

Czy warto sięgnąć po Jak myśleć mniej? Na pewno warto. Uzmysławia ona, że osób korzystających więcej z prawej półkuli jest na tym świecie sporo. Daje też wsparcie i uczy jak zaakceptować samego siebie z owymi… No właśnie, chciałoby się napisać trudnościami, jednak Christel Petitcollin przekonuje, że osoby nadwrażliwe nie mają żadnych kłopotów. Największym kłopotem jest brak zrozumienia ze strony lewopółkulowców, nie potrafiących wyobrazić sobie, że można myśleć inaczej.

Ocena: 8/10

Christel Petitcollin, Jak mniej myśleć,Feeria, 2019

Jak nie spieprzyć życia swojemu dziecku

Posted on by Kuba Sosnowski

Z wielką niepewnością przyjąłem informację o pojawieniu się na rynku książki Jak nie spieprzyć życia swojemu dziecku. Do tej pory Mikołaj Marcela był dla mnie specjalistą od potworów i autorem książek dla dzieci. Co więcej, nauczycielem akademickim. Dlatego wiadomość o książce opowiadającej o wychowaniu dziecka, przyjąłem bardzo sceptycznie.

Jednak warto było dać jej szansę. To nie jest kolejna pozycja, w której autor tylko narzeka na poziom edukacji. Jak nie spieprzyć życia swojemu dziecku to wskazówki jak naprawić zepsuty system.

Jak nie spieprzyć życia swojemu dziecku – no właśnie, jak?

Nie obyło się bez teoretyzowania. Taka już rola poradników.  Jednak jest podręcznikowa wiedza podana w sposób minimalistyczny. Większość publikacji stanowią przykłady, które pozwalają zrozumieć zamierzenia autora. Marcela czerpie je z systemów edukacji, które sprawdzają się w innych państwach. Odpowiada na pytanie: czy aby na pewno są one skuteczne? Odpowiedź w książce.

Mikołaj Marcela pokazuje też na własnym przykładzie, odwołując się do zachowań swoich rodziców, co powinno „otrzymać” dziecko w rodzinnym domu. Nie chodzi tu o wydawanie pieniędzy na kolejne zachcianki i szereg zajęć pozalekcyjnych, ale o pewne podejście, sposób myślenia opiekunów. Jest on najważniejszy.

Z całości wynika pewien obraz – konieczności indywidualnego podejścia do każdego dziecka. Czy jest to możliwe do zrealizowania? Uważam, że w szkole na pewno nie. Wszystko przez system edukacji,  którego zmianę postuluje Marcela. To beton, którego nie można przekształcić, dopóki w głowach osób rządzących naszym krajem nie zajdą diametralne zmiany. Tyle w temacie.

A w domu? Przecież w nim zaczyna się wszystko, co związane z wychowaniem. Myślę, że również tu należy udzielić negatywnej odpowiedzi. Po pierwsze, dorośli tak bardzo ukorzenili w sobie model szkoły pruskiej kształcącej dzieci, o której pisze autor, że nie potrafią od niego uciec. Książka Mikołaja Marceli na pewno trafi do wielu z nich, co wiąże się z szansą, że choć kilka procent spróbuje inaczej spojrzeć na wychowanie swoich pociech. Po drugie, szkoła szkołą, lecz wysyłanie dziecka na szereg dodatkowych zajęć często wypływa z przekonań, które tkwią w głowach dorosłych goniących za pieniądzem. Powielają kalkę – skoro ja sobie radzę w taki sposób, to i ono musi iść tą drogą. Przykre, ale prawdziwe.

Jak nie spieprzyć życia swojemu dziecku – do kogo kierowana jest ta książka?

No właśnie? Tytuł sugeruje rodziców i opiekunów. Jednak Jak nie spieprzyć życia swojemu dziecku skierowana jest do każdej osoby, odpowiedzialnej za wychowanie najmłodszych.

Czyta się szybko. Jednak radzę podzielić pozycję na kilka podejść. Najlepiej czytać po rozdziale, stawiając na wnikliwą analizę treści i dając sobie czas na przemyślenia.

Gorąco polecam.

Ocena 9/10

Mikotaj Marcela, Jak nie spieprzyć życia swojemu dziecku. Wszystko, co możesz zrobić, żeby edukacja miała sens, Wydawnictwo Muza S.A., 2020

Dziękuję autorowi i wydawnictwu za przesłanie książki.

Muzyka i web design – Dominik Sołowiej

Posted on by Kuba Sosnowski

Dominik Sołowiej przygotował wpis gościnny o związku muzyki z web designem. Zapraszam do lektury.


O gustach się nie dyskutuje, ale dobrą muzykę można polecać, szczególnie wtedy, gdy wiąże się z przemyślanym web designem. A taki właśnie prezentują dwie amerykańskie kapele – “Tool” i “A Perfect Circle” – prowadzone przez charyzmatycznego wokalistę Maynarda Jamesa Keenana. Kompozycje tych zespołów są genialne – mroczne, hipnotyczne, dopracowane stylistycznie i głęboko osadzone we współczesnej kulturze. Podobnie jak… ich witryny internetowe, zrobione – co ciekawe! – na WordPressie (Tool Band Website, A Perfect Circle Website).

Trudno oderwać wzrok od przedziwnej animacji, pojawiającej się po wejściu na stronę Toola – animacji spokojnej, majestatycznej, pulsującej surrealistyczną energią. Mniej efektowna jest strona “Idealnego koła”, ale i ona ma w sobie to “coś”, może za sprawą grafiki, która zaprasza nas do zanurzenia się w oniryczną przestrzeń płyty “Eat the Elephant”.

Niesamowita sprawa: muzycy – tak wrażliwi na całościowy przekaz swojej twórczości (okładki płyt, scenografia podczas koncertów, charakteryzacja, współpraca z artystami (m. in. z Alexem Greyem) itp.) – zdecydowali się na przeklinanego przez front-end-developerów WordPressa, wykorzystując jego klasyczny silnik i strukturę, ale i nadając mu wyjątkowy, oryginalny charakter.

Cóż, sam kod to nie wszystko. Trzeba wiedzieć, jak tchnąć w niego życie.

Źródło: https://studiodsinfo.pl/muzyka-i-web-design/

Książka o zespole Tool Tool: parabola

Śnieżna siostra

Posted on by Kuba Sosnowski

Dawno nie byłem tak bardzo zachwycony opowieścią dla dzieci, jak w czasie lektury Śnieżnej siostry Mai Lunde. Jest napisana przepięknym językiem i wzbogacona cudownymi ilustracjami. A do tego porusza bardzo ważne dla wszystkich czytelników tematy, takie jak : wszystko co wiąże się z emocjami po stracie drugiej osoby, siłę prawdziwej przyjaźni oraz  przewagę  bliskości, rodzinności nad bożonarodzeniową komercją.

Jeśli szukasz książki idealnej na świąteczny prezent dla dziecka, podaruj mu Śnieżną siostrę.  To opowieść, która zachwyca czytelników w każdym wieku.

Śnieżna siostra – o czym jest książka Mai Lunde

Julian, dziesięcioletni bohater opowieści Mai Lunde, stracił kilka miesięcy temu starszą siostrę. Chłopiec, nie dziwi się, że śmierć dziewczyny pogrążyła w smutku jego najbliższych, jednak nie może przeboleć, że smutek i żal pozbawią ich spędzenia wspólnego Bożego Narodzenia. Pogrążeni w smutku rodzice w ogóle nie przygotowują się do Świąt.

Bożonarodzeniowy czas ma też drugie dla chłopca znaczenie. Wtedy to Julian obchodzi urodziny. Jednak spędzenie rodzinnych świąt ma dla niego większą wagę, niż potrzeba celebrowania własnego święta.

Na kilka dni przed Bożym Narodzeniem dziesięciolatek korzysta wraz przyjacielem  z miejskiego basenu. Nagle dostrzega, że ktoś go obserwuje z zewnątrz. Spostrzega tajemniczą dziewczynkę, z którą po wyjściu udaje się mu zamienić kilka słów. Tak właśnie poznaje Hedvig.

Nowopoznana wzbudza w Julianie ogromną fascynację. Chłopak odkrywa, że ma ona więcej tajemnic niż tę, że nie potrafi pływać. Dzieci wspólnie zaczynają spędzać czas, aż do chwili gdy Hedvig znika.

Śnieżna siostra – książka idealna do rodzinnego czytania

Powieść Mai Lunde, mimo, że jest książką dla dzieci, skierowana jest do czytelnika w każdym wieku. Najmłodsi odbiorcy odnajdą w niej historię o sile przyjaźni i rodziny. Zmierzą się też z analizą zachowań po stracie bliskiej osoby. Natomiast starsi otrzymają lekcję przypominającą, że w Bożym Narodzeniu nie liczy się ilość wydanych pieniędzy oraz czasu spędzonego przy kuchennym blacie i piekarniku, ale możliwość cieszenia się chwilą – tym, co się dzieje tu i teraz.

https://www.instagram.com/p/B3_pvRtBaL8/

Śnieżna siostra to też opowieść pokazująca stadia osamotnienia i wyjaśniająca jak sobie z nimi radzić. Każdy z bohaterów musi się zmierzyć ze swoim wyobcowaniem, pokonać pewną wewnętrzną drogę, podczas której zrozumie przyczyny i odkryje rozwiązanie. To bardzo mądrze stworzona część tej opowieści.

Gorąco polecam, nie tylko jako lekturę w przed i świątecznym czasie,

Ocena: 10/10   

Maja Lunde, Śnieżna siostra, Wydawnictwo Literackie, 2019

Dziękuję Wydawnictwu Literackiemu za podesłanie książki

Wojna w kanałach

Posted on by Kuba Sosnowski

Książkę Wojna w kanałach. Podziemna walka Warszawy rozpocząłem w czerwcu, gdy musiałem spędzić tydzień w szpitalu. Pierwsze rozdziały pochłonąłem błyskawicznie. Lepsze to było od wpatrywania się w sufit podczas czekania na kolejne badania. I nagle, tuż przed przekroczeniem połowy objętości  książki, opanowała mnie niemoc czytelnicza. To co było ciekawe, przestało absorbować. Pozostało mi wpatrywanie się w sufit.

Czy to znaczy, że Sebastian Pawlina przyłożył się tylko do początku książki Wojna w kanałach. Podziemna walka Warszawy? Czy udało mi się dobrnąć do ostatniej strony? Odpowiedzi znajdują się poniżej.

Wojna w kanałach. Podziemna walka Warszawy –  bohaterowie tacy jak my

Warszawskie kanały są tematem książki Pawliny. Publikację rozpoczyna ciekawa geneza powstania warszawskiego systemu odprowadzania nieczystości. Następnie czytelnik poznaje pierwsze przejścia śmiałków kanałami, wykorzystanie ich w przemieszczaniu się żołnierzy i ludności cywilnej w trakcie rozpoczęcia powstańczych walk, aż do zamieniania podziemnych przesmyków w drogę ucieczki.

W powyższe wpisani są ludzie, tacy jak my, zmuszeni do bohaterskiej walki o wolność. Za pomocą kanałów przemieszczają się oni z rozkazami oraz informacjami od dowództwa lub próbują uratować życie. Pawlina opisuje, a także przytacza relacje świadków, iż piekło wojny, która toczyła się na powierzchni, czasami było lżejsze niż to, gdy znalazło się w kanałach.

Wojna w kanałach pokazuje, że aby wejść do środka trzeba było odznaczać się odwagą, lecz tylko osoby odznaczające się niebywałym męstwem mogły opuścić podziemny system bez uszczerbku na zdrowiu. Bowiem ciemność i kiepskie warunki utrudniające przemieszczanie umiały złamać nawet najsilniejsze charaktery. Pawlina kilkukrotnie opisuje sytuacje, gdy zaprawieni w walce z okupantem mężczyźni dosłownie wymiękli podczas godzinnych wędrówek w ciemności.

Wojna w kanałach. Podziemna walka Warszawy – książka godna uwagi

Widać, że autor wykonał niesamowitą robotę.  Wojna w kanałach to przede wszystkim świetnie opowiedziana historia Powstania Warszawskiego. Język Pawliny czasami przypomina storytellerów, snujących gawędy o heroicznych czynach, z tą różnicą, że autor książki nie dorzuca do swojej historii nic od siebie. Wszystko jest prawdziwe. A do tego poparte fragmentami wypowiedzi powstańców.

Treść dopełniają fotografie. Oddają one klimat opisywanych chwil, pomagają czytelnikowi zrozumieć grozę nierównej walki, a także wyjaśniają jak wyglądały opisywane przez Pawlinę postacie.

Całość robi wrażenie, ale….

Jak dla mnie jest za długa. Wojnę w kanałach skończyłem, ale po trzech podejściach. Być może ma wpływ na to sytuacja, że nie jestem historykiem, a zamiast literatury faktu wole wybrać fikcję.Jednak jestem przekonany, że miłośnicy tematów związanych z II Wojną Światową oraz Warszawą w czasie wojny i okupacji będą zachwyceni książką Pawliny.

Moja ocena: 7,5/10

Sebastian Pawlina, Wojna w kanałach. Podziemna walka Warszawy, Wydawnictwo Znak, 2019

Dziękuję Wydawnictwu Znak za podesłanie egzemplarza.

Strażnik kruków

Posted on by Kuba Sosnowski

Munin, Merlina, Erin, Rocky, Jubileusz II, Gripp II, Harris oraz on – Christopher Skaife, strażnik kruków w londyńskiej Tower. Każde z nich ma inny charakter, zwyczaje oraz upodobania. Różnią się też tym, że wymieniona siódemka to ptaki, a ostatni jest ich opiekunem. Relacja pomiędzy nimi nabiera czasami cech komicznych, czasami stwarza zagrożenie dla zdrowia lub życia. I właśnie owo codzienne obcowanie człowieka i skrzydlatych osobowości jest głównym tematem książki Strażnik kruków.

https://www.instagram.com/p/BxKXFHUhon1/

Czy przyjaźń z krukami jest możliwa? Nie do końca, odpowiada strażnik kruków w swojej prawie 300 stronicowej relacji.

Strażnik kruków – coś więcej niż opowieść o ptakach

Kiedy kruki znikną z Tower, wtedy twierdza upadnie, a wraz z nią Anglia. Tak głosi legenda. Ponieważ Anglicy nie chcą sprawdzić owej zależności, powierzyli ptaki powołanemu specjalnie do tej funkcji królewskiemu strażnikowi. Obecnie tę rolę pełni w twierdzy autor książki Strażnik kruków.

Christopher Skaife nie spodziewał się, że będzie opiekował się siódemką ptaków. W młodości nie był potulną osobą, szukał przygód. I jedną z takich było wstąpienie do wojska. Dwadzieścia pięć lat służby pozwoliło mu na zwiedzenie świata. Później poznał kruki.

Obecnie opiekuje się nimi, czuwa nad pracą zespołu osób, które mu pomagają, a także oprowadza wycieczki. Same ptaki stwarzają mu mnóstwo wyzwań. Oprócz karmienia skrzydlatych podopiecznych, musi łapać uciekinierów i dbać o komfort ich życia w Tower. A kruki to ptaki wymagające, których hodowla wymaga dbania o najmniejsze szczegóły, na przykład należy wypuszczać je w określonej kolejności. Krótko mówiąc, nie nudzi się, co zaznacza wielokrotnie na kartach swojej książki.

W to wszystko wpisane jest jego codzienne życie prywatne– Christopher Skaife mieszka, tak jak inni strażnicy, w Tower. Łączy się ono z obowiązkami zawodowymi, a taka mieszanka często okazuje się wybuchową, na przykład gdy mężczyzna zamiast iść na randkę z żoną musi uganiać się za skrzydlatym uciekinierem.

Strażnik kruków – czy można oswoić ptaki?

Książka Strażnik kruków pokazuje relację pomiędzy człowiekiem a ptakami, z którymi można się zaprzyjaźnić, ale nie da się ich do końca oswoić. Kruki mimo, że same łączą się w pary, nie przepadają za towarzystwem.

Publikacja ma również na celu ocieplenie wizerunku stworzeń. Pokazuje, że są one inne niż wmówili nam na przestrzeni wieków starożytni, ludzie średniowiecza, renesansu i kolejnych epok. Bowiem kruk to ptak odznaczający się bystrością, pamięcią, okazujący uczucia tak bardzo podobne do ludzkich.

Strażnik kruków – ocena

Książka Skaife jest dobrym początkiem do zdobycia informacji na temat kruków. Na jej końcu czytelnik znajdzie spis rozwijającej temat literatury. Warto do niej zajrzeć.

Strażnik kruków jest wart polecenia nie tylko w formie papierowej, ale też i elektronicznej. Pod adresem https://www.instagram.com/ravenmaster1/ znajduje się instagramowy profil Skaife, na którym zobaczymy codzienną relację strażnika i jego podopiecznych.

Ocena: 8,5/10

Christopher Skaife,  Strażnik kruków, Wydawnictwo Znak, 2019

Książkę podesłało Wydawnictwo Znak. Dziękuję!

Syn wiedźmy – inne spojrzenie na magię

Posted on by Kuba Sosnowski

Syn wiedźmy Kelly Barnhill jest jedną z najmądrzejszych książek skierowanych do najmłodszych czytelników, jaką miałem przyjemność przeczytać. Zainteresowała mnie bardziej, niż Dziewczynka, która wypiła księżyc (publikacja ukazała się w Polsce w 2018 roku, ale jest książką młodszą od Syna wiedźmy), o której bardzo pozytywnie pisałem w tym wpisie.

Dlaczego Syn wiedźmy tak bardzo mnie zachwycił? Przede wszystkim spojrzeniem na magię. Sama opowieść też jest wciągająca, choć nieco psuje ona odbiór Dziewczynki, która wypiła księżyc. W jaki sposób? Piszę o tym poniżej.

Syn wiedźmy – opowieść o chłopcu, córce rozbójnika i wilku

Historia rozpoczyna się od wypadku, który spotyka dwóch braci. Jeden z nich ginie. Matka, lokalna wiedźma, by nie stracić obu synów, sprawia, że dusza zmarłego dziecka zostaje przyszyta do ciała drugiego, konającego. Tym sposobem Ned przeżyje. Bohaterką powieści dla dzieci Syn wiedźmy jest też Áine, która po śmierci mamy przeprowadza z tatą się do lasu. Ojciec dziewczynki, na co dzień spokojnie żyjący człowiek, okazuje się legendarnym  Królem Bandytów.

Pewnego dnia ojciec Áine wyrusza ze swoją bandą rzezimieszków po magię, którą opiekuje się mama Neda. Kłopot w tym, że wiedźma gości na dworze królowej, której życie udało się jej uratować. Dlatego Ned musi bronić magii własnymi siłami. Widząc tylko jedno rozwiązanie, chłopiec decyduje się przyjąć tajemniczą moc na siebie. Tym samym rozpoczyna się jego niesamowita przygoda, która doprowadza go do spotkania z Áine.

Trójka, bo chłopcu towarzyszy napotkany wilk, rozpoczyna epicką podróż, której celem jest zapobiegnięcie wybuchowi wojny.

Syn wiedźmy – magia

Dziś dużo się mówi o magii. Osoby widzące w niej zagrożenie przestrzegają przed obcowaniem z nią, w tym sprzeciwiają wytworom kultury o tej tematyce. Natomiast opozycja nie widzi w czarach nic groźnego. Syn wiedźmy spodoba się obu grupom.

Kelly Barnhill stworzyła opowieść o rzeczywistości, w której ogromną rolę gra magia. Jednak autorka przestrzega, czary mogą pomóc człowiekowi, uratować jego życie, ale zawsze ciągną za sobą konsekwencje.

Magii należy unikać za wszelką cenę – tak właśnie brzmi przesłanie Syna wiedźmy. Wiedza, świadomość mocy własnych sił, miłość i szacunek wobec drugiej osoby są silniejsze i bezpieczniejsze niż jakiekolwiek czary. Bardzo podoba mi się ów przekaz. Traktuję go szczególnie, sam bo promuję podobne wartości w swojej książce dla dzieci Wuj krasnolud i Brama Opowieści (więcej o niej). Czas dzieciństwa jest okresem, gdy młody człowiek uczy się prawdy o świecie, kształtuje swoje poglądy. Stąd należy to mu przedstawiać w filmach, książkach, czy też grach wideo.

 Syn wiedźmy – problem z Dziewczynką

Powyżej napisałem, że Syn wiedźmy nieco psuje odbiór Dziewczynki, która wypiła księżyc. A to dlatego, że Kelly Barnhill wykorzystała podobny schemat w drugiej książce. Dwa miejsca, w których żyjący mieszkańcy nie wiedząc nic o sobie, znajdujący się między nimi las, do którego wszyscy boją się wejść, bohater obdarzony magią, zły władca – to wszystko można znaleźć we wcześniejszej publikacji autorki. Smutne, ale dające Synowi wiedźmy pierwszeństwo w rankingu książek Kelly Barnhill.

Moja ocena: 9/10

Kelly Barnhill, Syn wiedźmy, Wydawnictwo Literackie, 2019

Dziękuję Wydawnictwu Literackiemu za podesłanie książki.


Wuj krasnolud i Brama Opowieści

Posted on by Kuba Sosnowski

Napisałem książkę… jaką chciałbym przeczytać gdy byłem dzieckiem.

Wuj krasnolud i Brama Opowieści to opowieść dla dzieci, a także ich rodziców, dziadków, opiekunów. Każdy z nich znajdzie w historii coś dla siebie. Dzieci – przygodę, taką z kopaniem złota w piwnicy, lataniem na smokach, czy też spotykaniem fantastycznych stworzeń, które mieszkają w naszych miastach za każdym rogiem. Dorośli – przekaz: „czas dzieciństwa to najpiękniejszy okres w naszym życiu, dlatego warto przeżyć go tak, by zachować jak najwięcej pozytywnych i pięknych wspomnień ”.

Wuj krasnolud i Brama Opowieści ma też zadanie pokazać jak ważną rolę pełnią w naszym życiu przyjaźń, pomoc innym, wzajemna akceptacja. Opowiadam również o konieczności ochrony przyrody, odróżnianiu dobra od zła, a także odpowiedzialności za swoje czyny i drugą osobę. Wskazuję też, że odłożenie na bok komórki oraz pada do konsoli może być początkiem ciekawej zabawy. Wystarczy tylko uruchomić pokłady wyobraźni.

Książka z autografem dostępna jest TUTAJ

Można tez kupić ją na stronach:

słowo okamgnienie jest zrostem – „Środki transportu” Magdaleny Kicińskiej

Posted on by Kuba Sosnowski

Plan był taki, przeczytać Środki transportu Magdaleny Kicińskiej w pociągu z Białegostoku do Warszawy, ewentualnie skończyć w metrze na Imielin. Nie udało się. Po przeczytaniu czterech wierszy odłożyłem książkę do torby. Ponownie wróciłem do tomiku tydzień później. Korzystając z nadejścia wiosny, usiadłem na parkowej ławce i zacząłem czytać. Wówczas wiersze „zaskoczyły”.

Dlaczego nie udało się im to za pierwszym razem? Miałem inne oczekiwania, co do tekstów Kicińskiej, którą znałem jako autorkę innej książki. Tkwiłem w błędzie, bo  Pani Stefa Kicińskiej to reportaż, a tu do czynienia miałem z poezją. Dopiero jak uświadomiłem sobie, że należy spróbować przestać widzieć w Kicińskiej dziennikarkę, Środki transportu zyskały pewne walory.

Środki transportu – wiersze Kicińskiej

Nie wszystkie wiersze z tego tomiku przypadły mi do gustu. Nieliczne wywołały na mej twarzy zdziwioną minę, a w głowie pytanie: co autorka miała na myśli?. Na szczęście, nieliczne.

Poetycka twórczość Magdaleny Kicińskiej ma coś w sobie wyjątkowego. Najlepiej pasuje tu określenie „prawdziwość”. Zawierające ją utwory to wiersze o tematyce związanej z miłością, uczuciem do drugiej osoby sposobami  komunikacji interpersonalnej  oraz utwory dotyczące obserwacji otaczającej podmiot rzeczywistości. Pozostają na długo w pamięci.

Kicińska, pisząc o uczuciu do drugiej osoby, robi to, mogę śmiało powiedzieć, tak doskonale jak czołowe damy polskiej poezji – moim zdaniem, gdyby Poświatowska i Świrszczyńska żyły w 2019 roku, pisałyby podobnie. Miłość u Kicińskiej to coś, co trudno znaleźć. Próbuje odkryć ją w nagości, sytuacjach dziejących się w łóżku (szczególnie po stosunku), jak też w braku (fizycznym oraz duchowym) siebie nawzajem. Czy jej udaje się to? Odczytuję, że nie.

Jakbym miał wybrać najlepszy z utworów o wspominanej tematyce, bez zastanowienia wymieniłbym Rzym. Zaraz po nim polecam *** jeszcze nie ma północy, *** mała muszę iść, czy też Handlarz.

Rzeczywistość w Środkach transportu skupia się na życiu w mieście, ale czytelnik znajdzie tez teksty związane z naturą.  To też czas wspomnień kisielu z tą usypaną na wierzchu skorupką cukru z dzieciństwa czy też burzonego budynku Universamu. Kicińska, mówią c o teraźniejszości i przeszłości, zwraca uwagę na detale. To one definiują jej myśli, budują w wyobraźni czytelnika określone obrazy. Bardzo mi się to podoba.

Kicińska ma wypracowany warsztat poetycki.  Jej utwory wyróżniają się minimalizm języka, który może czasami razić wysublimowane gusta odbiorców. Jej poetyckości bliżej do utworów Piotra Macierzyńskiego, Krzysztofa Jaworskiego, czy Darka Foksa, niż do współczesnych  klasyków z lektur szkolnych. Co by o niej nie pisać, jest oryginalna.

Środki transportu – ocena

Poezja to specyficzny twór. Na pewno mi ciężko się ją dziś czyta, ciężej niż 20-15 lat temu, kiedy sam „popełniałem wiersze”. Jednak Środki transportu są tomikiem, do którego na pewno wrócę – nie dziś, nie jutro, ale na pewno za kilka miesięcy. Powodem jest poszukiwanie i chęć analizy wspominanej „prawdziwości”.

Ocena: 8/10

Magdalena Kicińska, Środki transportu,Wydawnictwo Literackie, 2019

Dziękuje Wydawnictwu Literackiemu za podesłanie książki

Pierwsza osoba – robiąc za literackiego murzyna

Posted on by Kuba Sosnowski

Pierwsza osoba to książka warta uwagi. Jako fan twórczości Flanagana, mogę śmiało napisać – to jego najgorsza, a zarazem najlepsza z powieści. Dlaczego? O tym poniżej w tekście.

Pierwsza osoba – ghostwriter w akcji

Okładka książki Pierwsza osoba

Powieść Flanagana to historia o młodym, początkującym pisarzu, podejmującym się niebywałego zadania. Kiff Kehlmann, w ciągu kilku tygodni, ma napisać autobiografię najsłynniejszego oszusta w dziejach Australii. Autobiografię, czyli dzieło, pod które stworzy samodzielnie, ale nie będzie mógł się pod nim podpisać. Wyzwanie ma w sobie coś niesamowitego, co mocno kusi pisarza do podjęcia działania. Bowiem, Siegfried Heidl, bohater biografii, podobno ukradł bankom 700 milionów, za co te wydały na niego wyrok śmierci, jest też podejrzewany o zabójstwo wspólnika. A do tego ukończenie dzieła w ciągu sześciu tygodni, sprawi pojawienie się na koncie Kiffa honorarium, które pomoże mu skończyć jego własną powieść.

Główny zarys fabuły i sposób jej przedstawienia przypominają czysty schemat czytadła typu sensacja, thriller. Pod tym względem Pierwsza osoba, w porównaniu z książkami Flanagana, takimi jak Williama Goulda Księga Ryb czy Śmierć przewodnika rzecznego , wypada marnie. Bliżej jej do Nieznanej terrorystki, również bazującej na sensacyjności, lecz zawierającej bardziej dynamiczną akcję.

Powoli tocząca się akcja to jest właśnie ten minus powieści. Teraz czas na omówienie tego , co najlepsze.

Pierwsza osoba – dlaczego to najlepsza powieść Flanagana?

Po pierwsze postaci. Flanagan z książki na książkę mistrzowsko buduje swoich bohaterów. Czytelnik otrzymuje w Pierwszej osobie coś wspaniałego.Autor opowiadając o Kiffie, jego rodzinie, przyjacielu, czy też Siegfriedzie dawkuje informacje w taki sposób, by grać uczuciami czytelnika. Raz świat Kehlmanna wydaje się tym dobrym, a Heidla tym negatywnym, by za chwilę zamienić się rolami.

Budowa bohaterów to też ich dorastanie. Kiff dorasta pisarsko, a także do ostatecznego zmierzenia się z Siegfridem, a właściwie z jego legendą. Wraz z żoną odkrywają, dlaczego ich związek nigdy nie miał sensu bytu. Natomiast jego przyjaciel porzuca postawę i styl życia awanturnika. Trzeba tu też powiedzieć i o rozwoju powieści. Czytelnik Pierwszej osoby śledzi losy autobiografii Heidla, która najpierw ślamazarnie się rozwija, by zmienić się w coś, co jest efektem pracy ghostwritera – o nim samym za chwilę.

Po drugie, Pierwsza osoba to rozprawienie się ze współczesną literaturą. Czytając książkę szybko można spostrzec, że Flanagan nieźle się bawił pisząc fragmenty o rynku wydawniczym i pisarzach. Na szczególną uwagę zasługuje mityczny Jez Dempster. Go można nie czytać, ale każdy powinien go znać. Bowiem o nim mówi się, na niego zawsze warto się powołać. Wszyscy wokół Kiffa zachwycają się Dempsterem. Jednak gdy obaj pisarze się poznają… łatwo domyśleć się, co się dzieje.

Pisarz świetnie tez pokazuje jak rynek wydawniczy traktuje młodych twórców – wydawanie powieści, ocena podczas konkursów literackich. Znamienitym fragmentem jest opis wysłania powieści na konkurs. Gdy Kiff otrzymuje zwrócony maszynopis odkrywa, że wydające werdykt jury nie przeczytało ani jednej strony.    

Po trzecie, ghostwriting, Kiff, podpisując umowę na napisanie za kogoś książki, słyszy od wydawcy:

Wiesz, że to Francuzi nazwali takich pisarzy murzynami?
Nie.
Nègres. I tutaj, dodał, kiedy złożyłem pierwszy podpis. Znalazł kolejną stronę w umowie i palcem pokazał mi odpowiednie miejsce. I tutaj.
Podpisałem, potem znowu, a podpisując, odczuwałem wdzięczność, nawet dumę.
Czarni?
Niewolnicy, odpowiedział cicho, odwracając stronę

Takich słów krytycznych wobec pisania za innych jest wiele w Pierwszej osobie. Flanagan broni „czystej literatury”, opowiada się za twórczością płynącą spod palców twórcy. Jest za tym, co prawdziwe, a nie udawane.

Czy ma rację? Na pewno. Dziś ilość zaczyna przewyższać jakość. Jesteśmy zalewani kolejnymi, pod którymi podpisują się znane nazwiska. Płynące na fali mainstreamu społeczeństwo kupuje i pochłania te papki, wierząc w to, co napisane.

Pierwsza osoba – ocena

Pierwszej osoby, mimo mojej najwyższej oceny, nie polecam wszystkim. Czytelnicy szukającej wartkiej akcji, sensacji nie znajdą jej w powieści Flanagana. To książka dla tych, którzy lubią książki zmuszające do myślenia. Warto by sięgnęli po nią, bo powieść „zostaje w głowie” jeszcze przez kilka dobrych dni po zakończeniu lektury.

Ocena: 10/10

Richard Flanagan, Pierwsza osoba, Wydawnictwo Literackie, 2019

Dziękuję Wydawnictwu Literackiemu za podesłanie książki.