Month: luty 2017

Księgobójca

Posted on by Kuba Sosnowski

„Biblioteki to burdele dla intelektualistów, przytułki dla biedoty, która nie jest w stanie zgromadzić prawdziwego księgozbioru.” – pisze w swojej najnowszej książce Księgobójca Maja Wolny. Wyjątkowym thrillerze, bo przesiąkniętym do cna książkami oraz księgarnianym klimatem. Jej lektura wywoływała we mnie podobne uczucia, jak przygoda z Klubem Dumas Arturo Pérez-Reverte – gdzie również składany jest hołd książkom.

Długo myślałem o tym uwielbieniu i doszedłem do wniosku, że Maja Wolny pod płaszczykiem kryminału, chciała opowiedzieć o czymś co my, czytelnicy, kochamy najbardziej – obcowanie z książką. Świadczy o tym tematyka Księgobójcy, mnogość wypowiedzi na temat książek, lektury, przechowywania i korzystania z woluminów, a także cytatów z książki Historia starości. Od Montaigne`a do pierwszych emerytur. Uznaję to za pierwszy powód, by sięgnąć po ten thriller.

Księgobójca –morderstwo z książkami w tle

Maja Wolny opowiada w swojej najnowszej publikacji zwykłą historię śledztwa. Jednak robi to w bardzo niezwykły sposób, ale o nim za chwilę.

Opowieść zaczyna się od śmierci artysty i znanego specjalisty od renowacji mebli. Sprawą zajmuje się detektyw Eva, która zaczyna iść po tropach. Szybko okazuje się, że ślady zaczynają łączyć się ze sobą, a obcy sobie podejrzani zaczynają mieć ze sobą wiele wspólnego.

Całość podzielona jest na rozdziały, w których uwaga poświęcona jest poszczególnym osobom, Evie, księgarzowi Wiktorowi, jego klientce Mariannie i siostrze Lucynie, a także przyjaciółce Marianny Damaris. Jednak największe skupienie skierowane jest na pierwszą trójkę.

Księgobójca – emigracja w Amsterdamie

Wiktor i Marianna to postaci, które, oprócz znaczenia w śledztwie i źródła wypowiedzi na temat książek, wykorzystywane są do poruszenia tematu emigracji. Poznajemy ich jako mieszkańców Amsterdamu, ale oboje zamieszkali w Holandii z przymusu. Pierwszy z nich znalazł się na uchodźctwie z powodu II Wojny Światowej. Natomiast Marianna to ofiara nagonki, którą „zafundowali” Żydom Polacy w 1968 roku. Dwie historie służą Wolny do dyskusji na temat patriotyzmu i rozważań nad tęsknotą lub miłością do kraju.

Aktualność tematu jest ogromna. Dlatego warto by Księgobójca znalazł się w rękach Polaków przebywających w kraju, jak i za jego granicą.

Księgobójca – ocena

Książka spodoba się na pewno wszystkim miłośnikom thrillerów. Jest niezwykle podobnie napisana (tylko układ rozdziałów i sposób prowadzenia narracji) do Dziewczyny z pociągu.

W mojej skali dostaje mocne 8,5 na 10. Zasłużyła na tę ocenę.

Ocena: 8,5/10

Maja Wolny, Księgobójca, Czarna Owca, 2017

Książkę podesłało Wydawnictwo Czarna Owca. Dziękuję bardzo!

Piękna litera – naucz się kaligrafii

Posted on by Kuba Sosnowski

Na właśnie taką książkę o kaligrafii czekało wiele osób. Tuż przed Świętami Bożego Narodzenia, ukazała się na rynku. W rolę Mikołajów, a raczej Mikołajowych, wcieliły się Ewa Landowska oraz Barbara Bodziony, a wsparło je Tyniec Wydawnictwo Benedyktynów. Dzięki nim na twarzach wielu osób zagościł szczery uśmiech.

Nareszcie mogą nauczyć się ładnie pisać.

Piękna litera – podręcznik do kaligrafii

Tyniec Wydawnictwo Benedyktynów postawiło na coś więcej, niż wydanie zwykłej książki do nauki kaligrafii. Piękna litera  to doskonały, ba, perfekcyjny kurs nauki pięknego pisania – taki, w którym czytelnik sam decyduje o czasie i ilości ćwiczeń.

Wszystko jest wytłumaczone od podstaw, językiem zrozumiałym dla laika. Po zapisie bardzo ciekawej rozmowy o autorkach, pisaniu oraz fascynacji kształtem liter, dowiadujemy się na temat akcesoriów do kaligrafii, pozycji ciała, przygotowań, czy też ćwiczeń usprawniających pisanie. Następnie przechodzimy do nauki  pisma uncjalnego (uncjała) oraz italiki. Opis każdego rodzaju pisma jest poprzedzony wprowadzeniem zawierającym podstawowe informacje o kroju liter.

Wielkim plusem, decydującym o wartości książki, jest wykształcenie oraz doświadczenie autorek. Ewa Landowska (www.ewalandowska.com) jest znaną i cenioną ekspertką od pięknego pisania. To właśnie dla niej Kancelaria Sejmu powierzyła przepisanie Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej – o tym wyjątkowym egzemplarzu dużo mówiło się kilka lat temu. Jest też muzykiem, co widać w Pięknej literze, w języku opisującym italikę. Natomiast Barbara Bodziony (www.barbarabodziony.pl) to miniaturzystka i kaligraf, zafascynowana średniowiecznymi manuskryptami iluminowanymi. Obie panie od lat prowadzą autorskie warsztaty kaligrafii.

Piękna litera – to dopiero początek

Autorki chciałyby kontynuować swój książkowy kurs, stąd powinniśmy oczekiwać wydania kolejnych tomów w przyszłości. Zanim to jednak nastąpi, każdego czytelnika czeka mnóstwo pracy. Bowiem, by ruszać ku przygodzie z pięknym pismem, należy poznać podstawy – nauczyć się uncjały i italiki.

Ja już to robię i uczę się wielu rzeczy od nowa.

Pierwsze kroki w przygodzie z kaligrafią mam już za sobą. Dotychczas ćwiczyłem na materiałach znalezionych w sieci. Jednak Piękna litera dała mi „lekkie otrzeźwienie”, wskazując jak mało wiedzy i doświadczenia wciąż posiadam, a na koniec zaczęła pomagać. Najważniejszą rzeczą było „podkręcenie systematyczności”. Zrozumiałem, że zasiadanie co jakiś czas do pisania nie dawało satysfakcjonujących efektów. Piękna litera zainspirowała mnie tak mocno do ćwiczeń, że spędzam z książką co najmniej 30 minut dziennie. Dopiero niedawno pojawiły się efekty. Drugą rzeczą, którą zrozumiałem, jest posiadanie wydrukowanego liniuszka do kaligrafii. Do tej pory pisałem na papierze w kratkę. Przestawiając się na czysty papier, pod którym leży wydrukowany liniuszek, zobaczyłem jak koślawe litery kreśliłem do tej pory. Trzecią nauką było ułożenie ręki…. i tak mógłbym wymieniać bez końca.

Piękna litera – ocena

To specjalistyczna publikacja, po którą  mogą śmiało sięgać początkujący kaligrafowie. Pozycja jest warta swojej ceny. Uncjała i italika wyjaśnione są szczegółowo – każdy fragment poszczególnej litery jest ujęty w pracy Landowskiej i Bodziony.

Moja ocena: 10/10

Ewa Landowska, Barbara Bodziony, Piękna litera, Tyniec Wydawnictwo Benedyktynów, 2016

Podziękowania składam Wydawnictwu Benedyktynów za udostępnienie publikacji

Pragnienie –książka, którą zapamiętasz

Posted on by Kuba Sosnowski

Literacka perła!

Pragnienie pokazuje, że jeszcze 9 lat temu Flanagan był mistrzem narracji (Ścieżek północy nie czytałem, więc nie mogę wypowiadać się o formie pisarza z 2013 roku). Na początku roku, dzięki Wydawnictwu Literackiemu, ukazało się polskie wydanie tej intrygującej powieści. Pozycja obowiązkowa dla wszystkich czytelników kochających dobrze opowiedziane historie.

Pragnienie –  autor Klubu Pickwicka i kolonizacja Ziemi Van Diemena

Akcja powieści rozgrywa się w dwóch miejscach.

Pierwszym jest środowisko Tasmanii, czyli lokalizacja, w którą  Flanagan kocha pakować bohaterów swoich książek. Tam to przybywa wraz z małżonką nowy gubernator wyspy. Sir John Franklin jest znanym angielskim odkrywcą, lubującym się w podróżach w lodowe ostępy. Swoje stanowisko dostaje tylko ze względu na poważanie w Starym Świecie. Natomiast Lady Jane jest wzorową żoną, zrozpaczoną niemożliwością posiadania własnych dzieci. Para przybywając na wyspę zostaje powitana występem artystycznym  garstki Indian, tych którzy przeżyli przyjazd kolonizatorów. Wśród tubylców jest śliczna dziewczynka, którą od razu postanawia zaadaptować Angielka.

Drugim miejscem jest Anglia, kilka lat po wydarzeniach rozgrywających się w Tasmanii, w której tworzy Charles Dickens. Uznany pisarz ma „mały kłopot” z małżeństwem. Wtem pojawia się propozycja od Lady Jane, by zaangażował się w sztukę, która uratuje dobre imię zmarłego podczas ekspedycji na Arktykę Sir Johna Franklina.

Nie zależnie od klimatu, czasu  i położenia geograficznego, każdego z bohaterów dręczy pragnienie osiągnięcia „czegoś, co uważa za istotne dla siebie lub ogółu”. Im bardziej są one donioślejsze, w tym większe kłopoty wpędzają bohaterów.

Pragnienie – gnoza na Ziemi Van Diema

Dawno nie czytałem powieści tak bardzo przesiąkniętej gnozą. Tadeusz Miciński byłby zachwycony.

W Księdze ryb Flanagan pisał o świecie złym, przepełnionym wielką niesprawiedliwością, ale z katorgo dało się „mniej lub bardziej” uciec. W Pragnieniu jest odwrotnie. Z ust bohaterów padają potwierdzenia, że Bóg nie interesuje się światem i ludźmi, pozostawił ich samym sobie. Niektórzy doświadczają oświecenia (o dziwo Ci, którzy wywodzą się z ludów prymitywnych) i odkrywają prawdę, tak bardzo przerażającą.

Rzeczywistość mieszańców Ziemi Van Diema – tubylców, osadników oraz osób związanych z kolonią karną —  jest naprawdę obłąkana. To świat brutalny, prowadzący donikąd, którym interesuje się tylko Szatan (nawet zaczynają go wyznawać). Porządne jednostki tracą morale, kryminaliści stają się jeszcze bardziej obojętni na krzywdę i ból, króluje nierząd i litry alkoholu.

Pragnienie – ocena

Czytając Pragnienie, miałem wrażenie, że siedzę w pociągu, który pędzi ku przepaści. Z kartki na kartkę losy bohaterów nabierają znamion coraz większej t­ragedii.

Powieść Flanagana nie należy do łatwych, ale jej lektura pozostawia po sobie doskonały smak. Jest to ambitna publikacja, której warto poświęcić czas.

Ocena: 9/10

Richard Flanagan, Pragnienie, Wydawnictwo Literackie, 2017

Dziękuję Wydawnictwu Literackiemu za możliwość przeczytania książki