Trainspotting 2, noszący w oryginale tytuł Porno, nie należy do książek łatwych i (niekoniecznie) przyjemnych. Stąd czytelnicy zafascynowani iluś tam twarzami Greya, domami nad rozlewiskiem oraz innymi czytadłami, nawet nie powinni patrzeć na księgarniane półki z publikacją Welsha. Zachęcam do tego tylko miłośników prozy Burroughsa, Thompsona i Laferrière`a, a także osoby, które nie boją się czytać o wiecznym ćpaniu, seksie i pornografii.
To powieść odważna. Właśnie ukazała się ponownie na rynku (wcześniej dostępna pod oryginalnym tytułem) z racji wejścia na ekrany kin drugiej części kultowego Trainspottingu.
T2 Trainspotting – nakręćmy sobie porno
Akcja powieści rozgrywa się dziesięć lat po wydarzeniach przedstawionych w pierwszej części. Ci sami bohaterowie znów spotykają się ze sobą, współdziałają, konfrontują, wyjaśniają sobie pewne zajście, które spowodowało, że jeden z nich znalazł się z dużą ilością pieniędzy w Amsterdamie, a inny za więziennymi kratkami.
Powieść Trainspotting 2 różni się jednak od pierwszej części. Książka, która dała sławę Welshowi, zawiera w sobie mnóstwo „przyjmowania narkotyków”, szczególnie heroiny. Bohaterowie dosłownie wtłaczają ją w siebie. Natomiast w wydarzeniach rozgrywających się 10 lat później na pierwszym miejscu jest seks, a dopiero na drugim ostre ćpanie.
Seks obecny jest w głównej linii fabularnej – bohater odziedziczając po ciotce pub woli zająć się zarabianiem na handlu dragami i produkcji porno, niż stawiając na uczciwą pracę. Widzi w tym co niebezpieczne oraz na bakier z prawem, coś co ma go uczynić bardzo wpływowym i niezwykle bogatym. Czy to mu się uda? O tym przekonają się osoby sięgające po Trainspotting2.
Obecność seksu przesyca mnóstwo wątków pobocznych. Bohaterowie uprawiają go, rozmyślają, fantazjują i rozmawiają o nim. Co więcej „kto z kim” wpływa na przebieg opisanych wydarzeń. Jest naprawdę ostro. Jako, że „łóżkowy” temat jest ostatnio popularny, co chwila powstają literackie szmiry o iluś tam twarzach kogoś tam, stwierdzam, że autorzy tacy jak E. L. James powinni uczyć się od Welsha jak pisze się o seksie.
Trainspotting 2 – narracja, język i ocena
Narrację Welsh powierzył swoim bohaterom. Każdy z rozdziałów to opis wydarzeń z innej perspektywy, wypełniony monologami wewnętrznymi. Te ostatnie trafnie komentują rzeczywistość i nadają snutej opowieści pikantności oraz humoru.
Język, którym posługują się bohaterowie Trainspotting 2 jest taki sam jak ich życie. Pełen wulgaryzmów i obsceniczności. Sprawia to, że powieść Welsha czyta się tak samo jak Krótką historię siedmiu zabójstw. Z jednej strony przeraża, z drugiej fascynuje.
Myślę, że z powyższego opisu książki wyłania się u czytelnika wniosek, że po powieść mogą sięgać tylko pełnoletnie osoby. To nie jest powieść dla młodzieży. I nie mam na myśli tylko pozbawienie historii moralności. Świat przedstawiony w Trainspotting 2 to miejsce, którego należy unikać. Osobom dorosłym i (muszę to dodać) myślącym, spodoba się opowieść Welsha i wysnują z niej odpowiednie wnioski. Natomiast „pokolenie gimnazjum” może widzieć w publikacji tylko pochwałę ostrego ćpania i seksu dla zaspokojenia swoich potrzeb.
Ocena: 8,5/10
Irvine Welsh, T2 Trainspotting, Wydawnictwo Burda, 2017
Dziękuję Wydawnictwu Burda za udostępnienie książki.