Po przeczytaniu kilkunastu stron powieści Mroczny zaułek, stwierdziłem, że mam przyjemność obcować z czytadłem typu „ileś tam twarzy Greya”. Przyjemność, bo napisanej językiem nie brukowym, ale językiem literackim, ze świetnie skonstruowaną narracją pierwszo osobową.
Po przekroczeniu granicy 100 stron, wiedziałem, że teksty umieszczone w blurbie nie kłamią. Tak, to jest frapująca i z odwagą napisana książka (Hilary Mantel), napisana ku przestrodze, o tym co się dzieje, gdy fantazja zaczyna przesłaniać prawdziwe życie (The Guardian), naprawdę, naprawdę dobra (Jojo Moyes). Choć wciąż zaliczam ją do czytadeł, uważam, że Mroczyny zaułek jest „literacką delicją” – taką thrillerowatą Panią Bovary naszych czasów.
Mroczny zaułek – jak to starsza pani genetyk poznała starszego pana agenta
Yvonne, z zawodu jest genetykiem i mimo, że pracuje jako freelancer, jest doceniana przez środowiska naukowe i akademickie. Również jest żoną innego naukowca, z którym ma dwójkę dorosłych dzieci. Pewnego dnia jest zaproszona do Portcullis House, by wystąpić przed rządową komisją w roli eksperta. Tam poznaje tajemniczego mężczyznę, któremu daje się uwieść i oddaje się w kaplicy. Później zaczyna pisać do niego listy, które ukrywa na swoim komputerze, następnie robi wszystko, by go spotkać. Oczywiście, że udaje się jej dopiąć swego, tym samym rozpoczyna burzliwy związek. Wciąż tajemniczy mężczyzna działa w taki sposób, iż Yvonne dochodzi do wniosku, że ma do czynienia z agentem wywiadu.
Prawda, że brzmi to jak wstęp do szmiry o Greyu lub harlequina ? Jednak Mroczny zaułek nie jest taką książką. Louise Doughty, autorka, potrafi budować napięcie narracji oraz dawkować informacje. Wraz z kolejnymi kartami czytelnik, odkrywa prawdę o życiu osobistym Yvonne, a później poznaje imię mężczyzny oraz inne jego sekrety. Pojawia się zbrodnia. W połowie powieści odbiorca zaczyna rozumieć, że dał się wciągnąć w świetną zabawę z autorką. Towarzyszące mu na początku historii przekonania muszą ulec zmianie.
Mroczny zaułek – serial, książka i coś o Flaubercie
Po zamknięciu ostatniej karty powieści, czułem ogromną satysfakcję z przeczytania doskonale opowiedzianej historii. Należy ona do tych, umieszczanych często w gazetach szukających sensacji i literaturze niskich lotów. Ale to w jaki sposób wykorzystała ją Louise Doughty, czyni z Mrocznego zaułka książkę podobną do wspominanego dzieła Flauberta.
W styczniu 2017 roku ukazał się w sieci BBC One pierwszy odcinek mini serialu, opartego na powieści Doughty. Nie obejrzę go, bo nie chcę psuć sobie smaku po udanej lekturze. Jestem przekonany, widząc poniższy trailer, że wyszła taka sama ekranizacja jak w przypadku Dziewczyny z pociągu– nie znalazłem w filmie tego napięcia co w lekturze).
Komu polecam Mroczny zaułek? Na pewno fanom thrillerów i powieści kryminalnych, a także tym czytelniczkom i czytelnikom, którzy chcą przekonać się o tym, do czego może doprowadzić wprowadzanie w życie fantazji płynących z głupkowatych seriali i harlequinów.
Moja ocena: 9/10
Louise Doughty, Mroczny zaułek, Burda Publishing Polska, 2017
Powieść Louise Doughty otrzymałem od Wydawnictwa Burda Publishing Polska. Dziękuję.