Film

BEST SCI FI – międzynarodowy przegląd kina science-fiction

Posted on by Kuba Sosnowski

Ależ wczoraj miałem filmową ucztę! Białostockie kino Forum zorganizowało BEST SCI FI – międzynarodowy przegląd kina science-fiction. W trakcie seansu zaprezentowano shorty  z Hiszpanii (najwięcej, bo aż 5 na 10), USA, Francji, Rosji oraz Izraela. Mega uczta dla wszystkich kochających gatunki science fiction”, a także…. fantasy.

Krótkometrażowe filmy reprezentujące z drugi z wymienionych gatunków najmniej przypadły mi do gustu. Mister Dentonn okazał się opowieścią zainspirowaną legendami o potworze czyhającym na śpiące niewinne dzieci, taki krótki Babadook. 9 minut nudy.

Ciemna syrena była trochę ciekawsza. Monolog krwiożerczej syreny żyjącej w kanałach, bardziej przypadł mi do gustu, gdyby nie przegadanie. Siedemnaście minut wydłużanej na siłę historii pozwala widzowi odpłynąć i powrócić, bez straty, że coś przeoczył.

Jednak to tylko dwa takie  filmy z całego zestawienia. W przypadku science-fiction organizator przygotował doskonałe  krótkometrażówki S-F. Najbardziej podobał mi się Magiczny ołówek. Perfekcyjnie opowiedziana historia o mocy wyobraźni, jednocześnie parodiująca spotkania motywacyjne w korporacjach. W przypadku tego filmu, chciałbym pogratulować osobie tłumaczącej tytuł i zadać jej pytanie: od kiedy pointles znaczy magiczny?

Drugi short, który wbił mnie w fotel swoja pomysłowością, a w pełnej sali wzbudził salwy śmiechu to Apolo 81. Opowieść dzieje się w barze. Do środka wchodzi mężczyzna rzuca kośćmi, siada do stolika, przy którym znajduje się już kobieta. Wyciągają karty i zaczyna się gra. Obowiązkowe „musisz zobaczyć” dla wszystkich miłośników gier planszowych i fabularnych.

Trzecim filmem, o  którym długo opowiadałem po seansie, była Julia. Jego inspiracją był Westworld (niedawno odtworzony przez J.J. Abramsa dla HBO). Tematem są androidy i ich miejsce w ludzkim świecie. To doskonałe 12 minut, podczas których widz śmieje się, wzrusza, a na koniec pozostaje z gęsią skórką z przerażenia. Po obejrzeniu tej krótkometrażówki pojawia się bardzo wiele zagadnień do przemyślenia. Gorąco polecam!

Ogólnie, jestem bardzo zadowolony z seansu. Dzięki spotkaniu zdobyłem wiele cennych inspiracji do własnej twórczości. Jak je wykorzystam? Sam jestem tego ciekaw. No i czekam na kolejne przeglądy w białostockim kinie Forum.

Oficjalna strona BEST SCI FI International Film Festival na FB: https://www.facebook.com/bestscifi/

Manchester by the Sea

Posted on by Kuba Sosnowski

Manchester by the Sea to film, który wyrywa z fotela widza na ponad dwie godziny. To bardzo dobry obraz, o czym świadczą wysokie oceny (w dniu pisania tekstu: Filmweb:8.3  IMDB: 8.4). Wcale nie zdziwię się jak opowieść Kennetha Lonergana zgarnie Oscara.

Jednak nie przeżyłem go tak bardzo emocjonalnie, jak inni widzowie na sali. A teraz dziwią się, że nie wzruszyłem się ani razu. Co mi nie przeszkadza nazwać Manchester by the Sea jednym z najważniejszych filmów minionych miesięcy.

Dużą rolę grają tu trzy czynniki  mocny scenariusz, sposób opowiedzenia historii oraz gra aktorska Casseya Afflecka.

Manchester by the Sea – tragedie z przeszłości i kłopoty z teraźniejszości

Film Kennetha Lonergana to opowieść o mężczyźnie, który wraca w rodzinne strony. Musi zaopiekować się po śmierci brata jego synem, który do grzecznych nie należy. W ten sposób bohater, grany przez Afflecka, zostaje niczym Hans Castorp, trochę dłużej w rodzinnych stronach. Nosi w sobie wspomnienie traumatycznego przeżycia, które w tym momencie atakuje go ze zdwojoną siłą.

Kenneth Lonergan napisał i wyreżyserował opowieść o ludzkiej tragedii oraz cierpieniu, które pożera i paraliżuje. Wszystko to wsadził w małomiasteczkowy klimat, opatrzył doskonałą muzyką i jeszcze lepszymi zdjęciami. Manchester by the Sea to film skrojony na miarę. Mimo poruszenia bardzo smutnego tematu, nostalgia nie wylewa się z ekranu w każdej scenie. Lonergan pozwala widzowi śmiać się, gniewać, a nawet bać się. Co więcej, reżyserowi udało się coś niesamowitego – połączył w opowieści dwie sprzeczności, monotonia przeplata się z nerwowością, dzięki czemu 2 godziny i 15 minut upływa niesamowicie szybko.

A do tego Cassey Affleck. Aktor udowadnia w filmie, że posiada talent  na miarę brata.Zasłużenie zgarnął za tę rolę Złotego Globa.

Manchester by the Sea – czy warto iść do kina?

Osoby nastawione na wartką akcję nie mają na co liczyć. Jednak te szukające mądrej historii o rodzinie, miłości, przyjaźni, osamotnieniu jednostki po traumatycznych przeżyciach muszą obejrzeć Manchester by the Sea.

To kawał dobrego filmu, o którym długo się myśli. Polecam!

Ocena: 9,5/10

Reż. Kenneth Lonergan, Manchester by the Sea, 2016

 

Midnight Special – Nocny uciekinier

Posted on by Kuba Sosnowski

midnight-specialNiestety, nie było mi pisanym obejrzenie Midnight Special  na dużym ekranie, bo film nie trafił do kin. Na szczęście znalazł się polski dystrybutor i dzieło Jeffa Nicholsa weszło na polski rynek na płytach DVD.

Fanom science-fiction film może wydawać się trochę nudny. Jednak widzowie rzadko oglądający tego typu rodzaj opowieści na pewno będą zadowoleni ze spędzenia przed ekranem ponad 112 minut. Moim zdaniem to kolejny udany film Nicholsa, jeszcze lepszy od Uciekiniera  oraz Loving.

Z ostatnim z wymienionych tytułów Midnight Special ma kilka wspólnych elementów. Pierwszym jest praca reżysera z tymi samymi specjalistami od zdjęć, muzyki, scenografii, produkcji, którzy czynią filmy Nicholsa tak wspaniałymi.  Drugim, na ekranie pojawiają się znów Michael Shannon, Joel Edgerton, Sam Shepard, David Jensen, Bill Camp, czy też Paul Sparks. Towarzyszą im Kristen Dunst, Adam Driver oraz Jaeden Lieberher.

Midnight Special – tajna sekta, super moce i FBI

Fenomenem filmu Jeffa Nicholsa jest to, że widz nie nudzi się na nim. Już od samego początku znajduje się w wirze wydarzeń – wszystkie wprowadzenia, zapoznania się z bohaterami reżyser uznał za zbyteczne– i trwa w nim do końca. Zmienia to scenariusz typowego filmu o dziecku z aktywnością psioniczną (gdzieś w sieci znalazłem trafne określenie Mindnight Special mianem E.T. dla dorosłych) w wartką opowieść, mającą swoje zakończenie dopiero w końcowych napisach.

Głównym wątkiem historii jest ucieczka dwóch mężczyzn z dzieckiem o nadprzyrodzonych zdolnościach przed członkami tajnej sekty oraz agentami rządowymi. W tle opowieści pojawiają się pewne dopowiedzenia, pozwalające zrozumieć kim są bohaterowie, dlaczego uciekają i kim właściwie jest chłopiec, który musi w dzień spać, a nocą podróżuje.

Do przyjemnych należy  gra reżysera z widzem na płaszczyźnie opowieści o mocy chłopca. Z jednej strony odbiorca odczuwa tajemniczość postaci i drzemiące w nim umiejętności. Co więcej z rozmów i zachowania wnioskuje, że dzieciak jest kimś innym, niż niezwykłym człowiekiem. Z drugiej, wszystkie działania młodzieńca (odtwarzanie przekazów radiowych czy też zniszczenie satelity) zostają przypisane tylko jego paranormalnym zdolnościom – agenci oraz pomagający dziecku dorośli widzą w nim człowieka. Czy jest nim do końca… o tym przekonają się widzowie.

Midnight Special – ocena

Ten film jest stworzony w taki sposób, że nie wywołuje ocen pośrednich. Po prostu, albo przypada do gustu, albo nie. Jednakże nie daje o sobie zapomnieć, jak wszystkie filmy Nicholsa.

Osobiście daję mu bardzo wysoką ocenę i dodaję 0,5 za grę Kristen Dunst (ostatnio wątpiłem w jej zdolności aktorskie, a tu takie mile zaskoczenie).

Moja ocena: 9,5/10

Jeff Nichols, Midnight special, 2016

 

Życie animowane – film o autyzmie

Posted on by Kuba Sosnowski

Życie animowane jest filmem wybitnym, zasługującym na ocenę 10/10. To pozycja obowiązkowa dla wszystkich. Osoby pracujące z dziećmi cierpiącymi na autyzm na pewno go już widziały. Dlatego propozycję obejrzenia filmu Rogera Rossa Williamsa kieruję do tych, które słysząc słowo „autyzm” dostają gęsiej skórki i są przerażone.

Zacznijmy od odpowiedzi na najprostsze pytanie:

Co to jest autyzm?

Jest to zespół zaburzeń interakcji społecznych i komunikacji. Najlepiej zobrazują tę krótką definicję słowa jednej z Bojowniczek z JoeMonstera. W TYM artykule opisuje swoje zmagania z autyzmem oraz wyjaśnia dlaczego autyzm nie jest chorobą.

W swoim życiu zawodowym mam zaszczyt pracować z osobami cierpiącymi na autyzm. Dlatego mogę śmiało dodać, że każdy przypadek jest inny. Tak samo jak każdy z nas jest indywidualną osobowością.

Życie animowane – kandydat do Oscara 2016

Świat dowiedział się kim jest Owen Suskind od jego ojca Rona – postaci nieznanej w Polsce, ale rozpoznawalnej w Stanach (pisał dla The Wall Street Journal, stworzył książki o administracji Busha i Obamy). Starszy Suskind w książce Life, Animated: A Story of Sidekicks, Heroes, and Autism opisał to co stało się z jego synem.

Owen do 3 roku życia rozwijał się tak jak każde dziecko. Później pojawił się autyzm. Dziecko zamknęło się samo w sobie, przestało się odzywać do swoich najbliższych. Zapewne tkwiło w tym milczeniu, we własnym świecie, do dziś, gdyby nie filmy Disneya.

Dzięki nim Owen rozpoczął komunikację ze światem. Najpierw zaczął mówić – używając dialogów z kreskówek. Później Król Lew, Aladyn, Bambi czy też Mala Syrenka pomogły mu w autotłumaczeniu świata oraz prostych relacji między ludzkich. Dziś Owen jest w pełni żyjącym człowiekiem, pracującym, kochającym i posiadającym własne hobby. I o tym jest właśnie Życie animowane.

Życie animowane – dokument, który wciska w fotel.

Dokument jest opowieścią o dzieciństwie Owena, dorastaniu, a kończy się jego wystąpieniem na konferencji we Francji poświęconej autyzmowi. To piękna opowieść, z doskonałym zakończeniem, którą obejrzę po raz drugi.

Moja ocena: 10/10

reż. Roger Ross Williams, Życie animowane, 2015

Poniżej znajdują się linki, dzięki którym kupisz książkę, na podstawie której powstał film, więcej książek o autyzmie znajdziesz: TUTAJ

Książkę Życie animowane kupisz:

The Rolling Stones – Olé Olé Olé

Posted on by Kuba Sosnowski

ole-rolling-stonesThe Rolling Stones – Olé Olé Olé Paula Dugdalea to opowieść o koncertowej trasie Micka Jaggera z kolegami po Ameryce Południowej. Film podzielony jest na części – przystanki grupy w kolejnych miastach, które przeplatają się z przygotowaniami do najważniejszego występu. Tą perełką na „muzycznym torcie” jest darmowy koncert w Hawanie – bardzo ważny dla Stonesów, bo jeszcze niedawno na Kubie panował zakaz słuchania ich utworów.

Dlaczego warto zobaczyć The Rolling Stones – Olé Olé Olé

Każdy z przystanków zespołu The Rolling Stones to chwile, gdy muzycy widują się ze swoimi fanami, poznają lokalną kulturę, a także mają czas opowiedzieć o sobie samych, 55-letniej więzi przyjaźni oraz odnieść się do własnej twórczości. I chyba to właśnie jest najpiękniejsze w The Rolling Stones – Olé Olé Olé.

Ujmującym fragmentem filmu jest ten, gdy poruszony jest temat sławy, tego wielkiego fenomenu jakim cieszy się zespół. Jagger (jeżeli dobrze zapamiętałem) kwituje to słowami, że nie czuje owej wielkości, a występy to zwykła praca.

Jednak dla mieszkańców Ameryki Południowej, szczególnie w krajach objętych strasznym reżimem, muzyka Stonesów to symbol.  Ich twórczość to przede wszystkim ikona wolności, która została niedawno odzyskana. Tym samym muzycy są kimś więcej niż artystami.

The Rolling Stones – Olé Olé Olé – minusy

Idąc na film o trasie The Rolling Stones oczekiwałem na „mniejsze i większe” smaczki, nie tylko muzyczne. Co więcej,  nastawiałem się na treść z lekką otoczką z pogranicza skandalu i życia rock`n`rollowców.

Nadaremnie.

Jedyną kontrowersją jaką dostrzegłem, było przeciwstawienie się prośbie Papieża, który apelował o zmienienie daty występu (koncert w Hawanie odbył się w Wielki Piątek). Zabrakło mi ujęć z „wesołego życia” Keitha Richardsa, kontrowersyjnego zachowania fanów (przez cały film wszyscy grzecznie się bawią, a moment, gdy jedna z uczestniczek koncertu ściąga bluzkę jest w umiejętny sposób wyciszony) oraz pewnego wydarzenia, o którym było bardzo głośno w świecie muzyki. 11 lutego muzycy z The Rolling Stones otrzymali ochronę policji w Buenos Aires. Był to efekt strzelaniny, z lokalnym gangiem w której zginął jeden z ochroniarzy ekipy Jaggera.

Podsumowując, The Rolling Stones – Olé Olé Olé jest zbyt grzecznym filmem. Stąd oceniam go wysoko, bo miło spędziłem czas w kinie, ale za niedosyt odejmuję punkt.

Moja ocena: 7,5/10

The Rolling Stones – Olé Olé Olé, reż. Paul Dugdal, 2016

Suicide Squad – Legion samobójców

Posted on by Kuba Sosnowski

 

SuicideSuicide Squad właśnie wszedł na ekrany kin i od razu podzielił widzów. Z projekcji wychodzą oni zadowoleni albo narzekają na całego – ale decydują się na obejrzenie filmu(!); obsługa kina potwierdziła mi, że wieczorami mają pełne sale i jedynie wersja 3d nie cieszy się popularnością.

W pełni zgadzam się z krytycznymi głosami odnoszącymi się do tłumaczenia tytułu, kilku niedociągnięć w treści, czy też braku brutalności i morza krwi. Jednak z wczorajszego seansu wyszedłem usatysfakcjonowany. Świetnie bawiłem się na Suicide Squad i z chęcią powrócę do filmu o czarnych charakterach DC. Dlaczego? Poniżej znajdują się trzy powody.

Suicide Squad –  lekka opowieść

To jest kino rozrywkowe. Dlatego chaos towarzyszy produkcji od początku do końca. Dużo akcji, kolorów, wybuchów, sporo kiczu, trochę śmiesznych scen i jedna wielka, prościusieńka linia fabularna. Jednak jako całość urzeka, odrywa od rzeczywistości i pozwala wypocząć.

Co ważne, Suicide Squad jest dowodem, że czasami filmy pozbawione warstwy intelektualnej są naprawdę warte obejrzenia.

Suicide Squad – bohaterowie

W zasadzie z opowieści o najgorszych z najgorszych wybijają się dwie postaci – Deadshot grany przez Willa Smitha i Harley Quinn, w którą wciela się Margot Robbie. Wydaje się, że reszta bandziorów gra drugoplanowe role. Owo wyróżnienie płynie z tego, Deadshot i Harley są bardzo rozbudowanymi postaciami, a o reszcie mało się dowiadujemy – a szkoda, bo Killer Croc jest bardzo ciekawą postacią z niezłą przeszłością (i w komiksie mówi o wiele więcej niż w filmie).

Zostaje jeszcze postać Jokera, której śmiało mógłbym poświęcić oddzielny punkt. Jest go bardzo niewiele w Suicide Squad. Też czuję niedosyt – po tym co widziałem w zapowiedziach filmu. Jednak widzę w tym dawkowaniu świetny trik marketingowy, który napędza widzów. Wcielający się w postać Jaret Leto spełnił swoją rolę. Pokazanie go w trailerach wzbudziło uwagę i zainteresowanie, po seansie odbiorcy czują niedosyt, ale też i pożądanie, czym dają otwartą rękę twórcom do działania i umieszczania postaci Jokera w innych produkcjach. Czy mam rację? Wystarczy tylko spojrzeć na komentarze internautów w sieci, liczących na to, że w kolejnych filmach będzie znacznie więcej scen z najpopularniejszym wrogiem Batmana.

Suicie Squad – ścieżka dźwiękowa

Muzyka jest rewelacyjnie dobrana do filmu. Tworzy klimat i wprowadza widza najpierw do świata bohaterów, a później przeprowadza przez poszczególne ich perypetie. Do sprawdzenia:

Suicide Squad – dla kogo film i ocena.

Oficjalnie Suicide Squad jest dozwolony od 12 lat. Myślę, że jest to odpowiedni wiek, choć wolałbym by pojawiło się w dziele więcej brutalności, a tym samym wzrosłaby kategoria wiekowa.

Jednak dystrybutor filmu w Polsce pokusił się o wersję z dubbingiem. A co za tym idzie na Suicide Squad wybiorą się rodzice z młodszymi dziećmi(no chyba, że poziom edukacji spadł na tyle, że 12-latkowie nie potrafią czytać).  I temu jestem przeciwny. Definitywnie, to nie jest film dla najmłodszych.

Moja ocena: 8/10

Suicide Squad, reż. David Ayer, 2016

Stranger Things – powrót do lat 80

Posted on by Kuba Sosnowski

Serial Stranger Things, jeśli spojrzeć na opinie krążące w sieci, jest jak butelka znakomitego wina. Najczęściej spragniony dobrej opowieści widz za jednym podejściem ogląda cztery pierwsze odcinki, by potem powoli delektować się drugą połową. Osiem części noszących miano rozdziałów, wbija w fotel i wrzuca w magiczny wir wspomnień lat 80-tych.

Stranger Things–  a imię jej Jedenaście

W pierwszym rozdziale znika chłopiec. Po dziesięciu godzinach grania w Dungeons & Dragons opuszcza dom przyjaciela, w lesie dostrzega „coś”, ucieka, dociera do swojego domu i coś z nim się dzieje. Ruszają poszukiwania. W tym samym czasie pojawia się w miejscowości dziewczynka z ogoloną głową, zaprzyjaźnia się z kolegami zaginionego  i każe nazywać siebie Jedenastką, od wytatuowanej cyfry na nadgarstku.

Z odcinka na odcinek sytuacja gmatwa się co raz bardziej. Dziewczynka ujawnia swoje moce telekinetyczne, pojawia się potwór i organizacja, w której siedzibie jest coś tak dziwnego na ścianie, że trzeba tam wchodzić w kombinezonie przypiętym do stalowej liny.

Stranger Things – powrót do lat 80

Serial zbiera mnóstwo pochwał i wysokich ocen. Zasłużenie, bo jest doskonały w każdym ujęciu.  Moim zdaniem to najlepsza produkcja Netflixu.

Mimo oklepanej historii wszystko jest opowiedziane w doskonały sposób, z nawiązaniem do lat `80. Nie tylko akcja dzieje się w tym czasie, ale też linia opowieści nawiązuje do tego jak wtedy pisało się książki i tworzyło filmowe hity. Podobnie jest z pracą kamery i ścieżką dźwiękową.

Stranger Things to duży ukłon do twórczości Kinga, Spielberga, ale też konkretnych dzieł. Obok wspomnianego Dungeons & Dragons, pojawiają się plakaty filmowe Szczęk oraz Coś (The Thing), a miłośnicy filmów z końca ubiegłego wieku szybko dostrzegą w poszukiwaniach zaginionego chłopca nawiązania do Obcego, ET, czy Goonies.

W chwili publikacji tego tekstu serial ma  na Filmwebie ocenę 8,5 a na IMDB 9,2. To mówi samo za siebie.

Ocena: 10/10

The Stranger Things, reż. The Duffer Brothers, Netflix, 2016

Outsiders – halucynogenny bimber, pogaństwo i zderzenie cywilizacji

Posted on by Kuba Sosnowski

Serial idealny dla wszystkich osób, które szukają doskonale opowiedzianej historii. Nie jest to dzieło może tak bardzo ambitne jak Sopranos lub Breaking bad, ale wciąga tak jak Sons of Anarchy i Gra o Tron.

Outsiders – zderzenie cywilizacji

Na pierwszym planie rozgrywają się wydarzenia na szczycie góry, w rejonie Appalachów. Tam mieszkają owi Outsiderzy – kilka klanów, od lat przestrzegających zasady „schodzimy na dół tylko, by zrabować potrzebne nam dobra”. Farellowie wierzą w bóstwa natury i słowa swojej przywódczyni. Starsza kobieta, mimo rozsądnych rządów ma rywala, swego syna, z chorą ambicją na władzę.

Pewnego dnia na górę wraca Asa, mężczyzna, który kiedyś zdecydował się na odejście od społeczności. Po swoim powrocie napotyka na wrogość i zostaje oskarżony o zdradę, a z ust liderki Farellów padają słowa przypominające starą przepowiednię o tym co znaczy ów powrót.

Na drugim planie zarysowane są wydarzenia w mieście leżącym, u podnóża wspomnianej góry. Gigantyczne bezrobocie oraz zjawienie się chciwych przedstawicieli korporacji są zaczątkiem do tragedii. Mieszkańcy planują przejąć tereny Farellów, mimo pamięci o rzezi, która nastąpiła gdy ich ojcowie zdecydowali się na podobne działanie.

W taki sposób dochodzi do zderzenia cywilizacji z tymi, którzy wyrzekli się jej. Już od pierwszego odcinka serialu Outsiders leje się krew, a walka o przywództwo oraz chęć zdobycia góry przypominają zmagania się bohaterów sagi autorstwa Georga R.R. Martina.

Ousiders – bimber, natura i kobiety

Moim zdaniem trzy najbardziej interesujące wątki w serialu dotyczącą: specyfiku produkowanego na górze, sposobu uwiarygodnienia życia społeczności outsiderów oraz roli kobiet.

O tym, że Farellowie pędzą bimber wie każdy w okolicy. W miasteczku huczy od legend o jego magicznych właściwościach. W końcu kilka butelek trafia do mieszkańców ukazując niesamowite właściwości. Specyfik wyzwala w testujących niespodziewane zachowania. Młodociany pod wpływem morduje ojca, spokojnie żyjąca kobieta podcina sobie żyły, a poważny mężczyzna biega nago po ulicy. Wątek ten jest ciekawie przedstawiony i łączy się z brutalnym mistycyzmem ze świata Farellów.

Outsidersi wykorzystują swój bimber do zabawy oraz w wewnętrznych obrzędów. Ich rzeczywistość wypełniona jest duchami oraz naturą. Modlitwami oraz trybem życia Farellowie oddają jej cześć i świadczą o wyższości tego co pierwotne nad człowiekiem. Ich przekonania mają odzwierciedlenie w tym co dzieje się na górze. Czarodziejskiej górze, miejscu gdzie czas płynie w inny sposób, współrzędne GPS zmieniają się w dowolny sposób, a duchy chronią mieszkańców przed obcymi.

Ukazanie szczegółów dnia codziennego Farellów, odsłania przed widzem mroczny świat współczesnych pogan. Twórcy zadbali o wyraziste zarysy postaci – ich dzikie zachowanie współgra z wyglądem. Są brudni, zarośnięci oraz kierują się zwierzęcym instynktem. Służy to wywołaniu realizmu opowieści. Skutecznie.

Trzecim motywem, na który zwróciłem uwagę, są kobiety. Po obu stronach są liderki, które przegrywają, tracą z czasem to na czym im zależy, tych których kochają. Przegrywają z „męskim światem”. Jednak to tylko prowizoryczny obraz. Narracja w Outsiders bardzo ceni rodzaj żeński i wywyższa nad płcią brzydką. W kluczowych momentach historii, to kobiety ratują sytuację, a do tego są szamankami, mają kontakt z duchami oraz naturą. Choć same mówią o swoim podporządkowaniu mężowi, niszczą patriarchalne systemy.

Outsider – ocena

Czekam na drugi sezon. To chyba najlepsza opinia o Outsiders. Serial spodoba się osobom, które szukają wyszukanej akcji, zawiłych intryg oraz nie boją się scen ociekających krwią i wypełnionych brutalnością.

Ocena: 9/10

Outsiders, WGN America, 2016

Żądny Horus na pierwszym poziomie Nowego Jorku – Immortel: Kobieta pułapka

Posted on by Kuba Sosnowski


Jest rok 2095. Świat nieco inaczej wygląda, niż nasz tu obecny. Przeszedł bowiem wiele konfliktów, z których jeden, wywołany na tle gatunkowym, zmienił jego oblicze nie do poznania – wśród ludzi pojawiają się mutanty. Większość z nich powstała się na skutek badań genetycznych prowadzonych przez wielkie korporacje, lecz część z nich pochodzi spoza ziemi.

Futurystyczny Nowy Jork w filmie Immortel: Kobieta pułapka

immortelTaką rzeczywistość przedstawia w filmie Immortel- Kobieta pułapka Enki Bilala  Akcja rozgrywa się w futurystycznym Nowym Jorku. Miasto nic a nic nie przypomina obecnej metropolii, gdyż składa się z trzech poziomów (z czego ostatni to miejsce  dla najgorszego elementu światka przestępczego), wypełnione jest mnóstwem pojazdów pędzących w powietrzu pomiędzy liniami energetycznymi, stupiętrowymi budynkami, przy których unoszą się elektroniczne napisy, będące reklamami np. kandydata do wyborów na burmistrza albo hasłami rebeliantów z podziemia. Rządy nad futurystycznym Nowym Jorkiem sprawuje oficjalnie burmistrz, lecz tak naprawdę władza należy do olbrzymiej korporacji EUGENICS zajmującej się inżynierią genetyczną oraz wszelkimi dziwnymi badaniami nad mutantami.

Właśnie tu, nad jednym z drapaczy chmur, pojawia się tajemnicza piramida, z której wychodzi na zewnątrz egipski bóg niebios – Horus. Skazany na śmierć za rebelię, przybywa na ziemię, by zobaczyć po raz ostatni dzieło, którego był współtwórcą. Ma na to siedem dni. Stąd wypływa jego pragnienie, znalezienia kobiety, którą mógłby zapłodnić zostawiając po sobie potomka.

W tym czasie zostaje pochwycona, na jednej z łapanek organizowanych przez EUGENICS, piękna dziewczyna o niebieskich włosach, płacząca niebieskimi łzami o imieniu Jill. Cudem zostaje ona uratowana przez panią doktor Elme Turner, oferującą wolność, za cenę uczestnictwa w jej badaniach. To właśnie ów śliczny mutant staje się obiektem, który Horus upodobał na matkę swego potomka.

Problemem jest tylko to, że bóg niebios potrzebuje do rozpoczęcia realizacji wyznaczonego celu ludzkiego ciała płci przeciwnej. Przemierzając przestrzenie pierwszego poziomu Nowego Jorku, szuka takiego, które bez problemu przyjmie jego. Po siedmiu próbach, zakończonych śmiercią ofiary, trafia na przypadkiem uwolnionego z 30 letniej hibernacji Nikopola , skazanego za rebelię i rozpoczęcie zamieszek w obronie wykorzystywanych przez EUGENICS mutantów. W nim to rozpoczyna poszukiwania niebieskowłosej dziewczyny.

W ślad za nimi podąża nieustępliwy inspektor Froebe, poszukujący wyjaśnienia tajemniczych morderstw oraz burmistrz Allgood pragnący za wszelką cenę obronić swą pozycję, którą to może zniszczyć Nikopol. Przy takim zestawieniu bohaterów może wydarzyć się wszystko.

Immortel: Kobieta pułapka

Za scenariusz do filmu posłużyły reżyserowi dwie części serii komiksowej Trylogia Nikopola (Targi nieśmiertelnych i Kobieta pułapka). Należy dodać, że Enki Bilal jest autorem owego komiksu, dzięki temu wszystko co przedstawione w obrazkach zostało ożywione, jeszcze bardziej udoskonalone i nie odbiega od wyobraźni mistrza. Osobiście uważam, że klimat mrocznego miasta przyszłości został doskonale przeniesiony z jednego dzieła na drugie.

Ścieżkę dźwiękową do Immortel: Kobiety pułapki skomponował Goran Vejvoda. Swą dynamicznością i ostrością bardzo dobrze zgrywa się z akcją obrazu, pozwalając widzowi mocniej wniknąć w futurystyczną rzeczywistość   Nowego Jorku . Możemy znaleźć na niej wiele gatunków, od rocka zaczynając, a na muzyce elektronicznej kończąc.

Przy tak dużej ilości filmów, których akcja rozgrywa się w przyszłości Immortel wybija się dość wyraźnie, nie tylko ze względu na technikę i sposób powstania. Enki Bilal porusza tu dogłębnie tematy takie jak: zrozumienie drugiej jednostki, czy w tak spaczonym świecie może zaistnieć miłość pomiędzy trzema różnymi osobnikami. Robi to umiejętnie trafiając do widza. Z filmu wypływają również zasadnicze pytania: czy aby na pewno nasza cywilizacja zmierza w dobrym kierunku? Na ile można stracić swą ludzką godność?

Moja ocena: 10/10

Enki Bilal, Immortel: Kobieta pułapka, 2004

Spodobał Ci się tekst? Zalajkuj go!

Demon – dybuk na weselu

Posted on by Kuba Sosnowski


Żeby zrozumieć film Demon Marcina Wrony trzeba znać kilka dzieł z zakresu literatury i filmu. Cynizm wyciągnięty z prac Smarzowskiego, wesele rodem z Wyspiańskiego, Wajdy (i znów) Smarzowskiego, słowa dialogów oraz monologów przekalkowane z utworów de la Barci, Szekspira, (ponownie) Wyspiańskiego i jeszcze kilku innych. Jednak najbardziej istotnymi są utwór literacki Szymona An-Skiego Dybuk i jego ekranizacja z 1937 roku.

Dybuk – zawładnięcie ciałem żywego człowieka przez ducha zmarłej osoby

Tekst dramatu dostępny jest pod adresem http://literat.ug.edu.pl/~literat/dybuk/index.htm Zachęcam do przeczytania. Moim zdaniem jest ciekawszy niż powieści Kinga i reszty 'mistrzów grozy’.

Natomiast film w jidysz można obejrzeć w całości tutaj:

Historia opowiedziana w tekście literackim i ekranizacji dotyczy obietnicy danej sobie przez dwóch Żydów, odnosi się ona ślubu dzieci owych Mężczyzn. Jednak nie zostaje spełniona przez splot nieszczęśliwych wypadków.  W wyniku tego niedoszły pan młody wstępuje w ciało panny młodej i dopiero teraz zaczynają się prawdziwe kłopoty.

Co to ma wspólnego z filmem Demon? Naprawdę wiele.

Demon – wesele po polsku, demon po żydowsku

Zarówno Dybuk jak i Demon powstały na kanwie tekstów dramatów (Wrona inspirował się Przylgnięciem Piotra Rowickiego). W obu filmach duch osoby zmarłej wstępuje w żywego i ujawnia się przed szeroką publicznością w najbardziej niepożądanym momencie, czyli na weselu. Zbieżne są też próby wypędzenia niechcianego gościa i sposób w jaki kończą opętani.

Demon jest znakomitym filmem, który trzyma w napięciu, ale tez i bawi. Sposób w jaki Wrona żongluje konwencją oraz w jaki pokazuje przekrój polskiego społeczeństwa zasługuje na uznanie. Dostaje się wszystkim od egoistycznego ojca młodej przez księdza poddającego się i tracącego wiarę w religie rozwiązanie, po racjonalistę, który zaczyna wierzyć i odprawia egzorcyzm po świecku. A takich barwnych postaci w Demonie jest wiele.

Na uwagę zasługuje rola Itaya Tarina, izraelskiego aktora, który podobno wszystkich dialogów odgrywanej przez siebie (pierwszoplanowej) postaci nauczył się na pamięć. Zagrał rewelacyjnie.

Gorąco polecam! Nie tylko fanom horrorów i kina ambitnego.

Ocena: 8/10

Demon, reżyseria Marcin Wrona, 2015